You-Mens Logo

Wanneer ben jij tevreden?

Droog gespierd_Afvallen_EMB test_Hormonen_Training

 
De foto illustreert zoals ik mij de eerste 35 jaar van mijn leven voelde en zag. 88 kg en weinig spiermassa. En zulke foto’s zijn zeldzaam. Want ik loop niet graag zonder shirt en zal dit behalve op vakanties, strand en in de tuin niet snel doen. Het blijft een ding.
 
Op de strand foto weeg ik rond 80 kg. Ik heb de foto wel 100 keer bekeken omdat ik moeilijk kan geloven wat ik zie. Geen filter, gemaakt met de zelfontspanner, wel een moment opname en goede hoek en belichting.
 
Voel ik mij zo? Nee, is het oké? Absoluut!
 
Eet ik bepaalde voedingsmiddelen, snacks en snoep niet? Nope, ik eet alles. Drink ik alcohol? Ja!
 
Sport ik iedere dag als een malle? Zeker weten niet. Beweeg ik alle dagen? Jawel!
 
Zonder verdere bijbedoeling kreeg ik van mijn ouders al vroeg te horen: “Wacht maar, zodra je twintig bent ga je dik worden, net zoals de rest in de familie.”
 
Onbewust en onbedoeld is hier een klein trauma door ontstaan.
 
Vanaf mijn 10e vond ik dat altijd alle andere jongens droger, slanker of meer gespierd waren. Ik was altijd degene met de meeste vetjes. Zelfs volop in de pubertijd, inclusief groeispurt en mager als een lat vond ik dat ik een buik had en manboobs. Tijdens het voortgezet onderwijs ontbeet ik vaak niet en nam vier boterhammen mee en net zo naar mijn werk. Mijn moeder had ik wel eens een paar keer horen zeggen dat ik moest oppassen voor een eetstoornis maar dat is er gelukkig nooit van gekomen. Onbewust was ik aan het experimenteren.
 
Vanaf mijn twintigste dacht ik dat ik goed bezig was. Ik at veel groente en ervoer regelmatig honger. En dat was natuurlijk goed want dan had je een ‘calorietekort’… ik bewoog en sportte regelmatig maar de begeleiding in de sportschool was toen niet zoals het nu is en bro science volop aanwezig.
 
Op mijn 35e kwam ik in aanraking met bootcamp en een enthousiaste en fanatieke AT’er alias de coach. Vanaf dat moment begon ik voor het eerst effecten te bemerken van het sporten en meer interesse te krijgen in voeding en gezondheid.
 
In 2014, toen mijn oudste een jaar was begon ik mijzelf af te vragen: “wat geef ik eigenlijk mijn kind te eten!?”
 
Vanaf dat moment ging ik helemaal los met mij verdiepen in sport, beweging, gezondheid, voeding en vitaliteit.
 
En nu op mijn 45e voel ik mij lichamelijk fitter dan ooit, zover dat kan dan met twee opgroeiende kleine kinderen;-).
 
Ben ik echter tevreden!? Nee absoluut niet! Mijn perceptie is niet realistisch. Ik blijf mijzelf in de spiegel en in geachte altijd anders zien. De ene dag ben ik meer tevreden dan de andere keer. Wel kan ik het tegenwoordig relativeren en accepteren dat het oké is. Ik ben niet meer geobsedeerd en heb een levensstijl gevonden die bij mij past.
 
Doe ik altijd alles goed!? Nee natuurlijk niet. Ik blijf mijn battles omtrent eten houden. Heel eenvoudig kan ik overeten of al etend het eten in de prullenbak gooien. Dan heb ik het nog niet eens over restjes laten staan of de borden van de kinderen leeg eten. Overgebleven taart moet snel weg uit huis want anders blijft de stem in mijn hoofd zeggen dat ik taart moeten eten.
 
En zelfs die battles zijn oké. Het is heel lastig om altijd 100% in balans te zijn maar je rugzakje vullen met kennis over je lichaam en voeding helpen om te leren balanceren.
 
En jij? Wanneer ben jij tevreden?

  

Wil je meer over mij lezen? Klik dan hier.